Մեռնել,թե ապրել
ինձ համար բարձրահարկի փլատակից կախված գանգրահեր վարսերով ճոճվող աղջկա տեսք ունի։ Ցեխաջուր դարձաձ կեղտոտ ձյան տեսք ունի։ Դպրոցի դիմացի ազատ տարածությունում հավաքված շիվար երեխաների ու սարսափած աչքերով ուսուցիչների տեսք ունի երկրաշարժն ինձ համար։ Պապիս տան բակում ձմռան այդ օրը վառված խարույկի շուրջը հավաքված ու լացող բարեկամ, հարեւանների, անընդհատ ծխող տղամարդկանց, գնացող-եկող անծանոթների ու վրաներս իջնող սեւ երկնքի տեսք ունի դեկտեմբերի 7-ը։ Այդ օրվանից տեւական ժամանակ էլ դպրոցից տուն չգնացինք, որովհետեւ տուն չունեինք։ Կիսվեցինք, կես-կես ապրեցինք։ Հետո, երբ ավելի մեծացա, երկրաշարժի բոլոր տեսքերին ավելացավ եւս մեկը, ինձ համար անդառնալին. ծնողներիս չապրած երիտասարդությունը։ Ապրել-մեռնելը նրանց համար էր, իմը միայն ապրելը, ճարել-ճուրել ստեղծելը նրանց համար էր, իմը միայն ունենալը։ Ես լամպի լույսով ուրախացնող, դաս սովորողն էի, նավթ գտնողն իրենք էին։ Ես տաք տան մեջ ապրողն էի, տաքություն բերողն էին նրանք։ Եվ այս հոգս ու խնդրով էլ շուտ մեծացան ծնողներս, մոռանալով, որ իրենք էլ երիտասարդ են, ընդամենը 33 տարեկան։ Ժամանակ եվ հնարավորություն չունեցան իրարով ապրելու։ Մեզ ապրեցին։ Սա շատ հետո եմ գիտակցել, երբ արդեն ես էի մայր, եվ հենց երկրաշարժի այս մեկ տեսքն է, որ խղճիս ու մտքիս վրա ծանրացած է փլատակի քարի ու քիվերից կախվող սառույցի նման։Արմենուհի Մինասյանի Ֆեսբուքյան էջից