Իրերի պատմությունից. օճառ

Մենք օրական մի քանի անգամ օճառ ենք օգտագործում և չենք էլ մտածում, թե որքան հին է այն:
Օճառի ստեղծման պատմությունը սկսվում է Հին Բաբելոնում (մ.թ.ա. III հազարամյակ): Դա ապացուցում են հնագիտական ​​պեղումները: Հին բաբելոնացիների օճառի բաղադրության մեջ, ենթադրաբար, մտնում էր կասիայի յուղ, ջուր և կալաքար: Վկայություններ կան, որ հին եգիպտացիները լոգանք են ընդունել օճառով: Եգիպտական օճառը մի փոքր տարբերվում էր բաբելոնյանից. կալաքարից բացի այն իր մեջ ներառում էր կենդանական և բուսական ծագում ունեցող բաղադրիչներ: Արաբական աշխարհում ևս օգտագործում էին հիգիենայի այս միջոցը: Այնտեղ այն պատրաստված էր բուսական յուղերից, օրինակ ՝ ձիթապտղի յուղից:
Որպեսզի օճառը հաճելի հոտ ունենա, դրան ավելացնում էին անուշաբույր յուղեր: Արդեն 7-րդ դարի սկզբին օճառը արտադրվում էր ժամանակակից Իրաքի և Պաղեստինի տարածքներում:
Առանձին հարկ է նշել արաբական օճառի մասին, որը համարվում է ժամանակակիցի նախատիպը: Այն հայտնի էր բույրերի հարստությամբ: Ընդ որում, արաբական օճառը պատրաստվում էր ինչպես հեղուկ, այնպես էլ պինդ: Բացի այդ, հին արաբները սափրվելու համար օգտագործում էին հատուկ օճառ, որը կարելի էր հեշտությամբ ձեռք բերել ցանկացած շուկայում: Այն արժեր երեք դիրխամա: Արաբական օճառի ծագման պատմությունը և օճառի բաղադրատոմսերը մինչև մեր օրեր հասել են Ալ-Ռազիի ձեռագրերի շնորհիվ, որոնք մանրամասն նկարագրում են նրա ստեղծման գործընթացը: Նախկինում օճառի պատրաստումը համարվում էր վտանգավոր արտադրություն:
Կենդանական ճարպերի հետ միասին նրա բաղադրության մեջ մտնում էր քայքայիչ կալաքար, և օճառի հետ անհմուտ վարվելը հանգեցնում էր քիմիական այրվածքների և նույնիսկ` տեսողության կորստի:
16-րդ դարում Եվրոպայում հայտնվեց նշանավոր կաստիլյան օճառը, որը 90 տոկոսով պարունակում է ձիթապտղի առաջին մզվածքի յուղ: 19-րդ դարի վերջին օճառի պատմության վրա ուժեղ ազդեցություն գործեցին Եվրոպայի և Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների ձեռնարկատերերի կողմից իրականացվող լայնածավալ գովազդային արշավները: Սա էապես նպաստեց, որ օճառը մտնի մարդկանց մեծամասնության կյանք:
20-րդ դարի կեսերին օճառը հասանելի դարձավ հանրությանը, և այժմ այն ​​հիգիենայի թիվ մեկ միջոցն է: